Filmoterapia

Czym jest i jak działa?

Dziś trochę o specyficznym rodzaju autoterapii…filmoterapii, czyli czy można sobie pomóc oglądając filmy?

(grafika zaczerpnięta ze strony www.filmoterapia.pl).

Projekcja

Jest to specyficzny mechanizm obronny, polegający na tym, że rzutujemy na inne osoby nasze własne cechy, odczucia, myśli – najczęściej te niechciane, nieakceptowane, często wyparte. Łatwiej nam widzieć w innej osobie jej złość, agresję czy zazdrość, niż w sobie samym. Nie dlatego, że te uczucia są złe czy niepotrzebne, ale np. dlatego, że nauczono nas, że nie wolno się złościć, zazdrościć a w efekcie sami sobie na to nie pozwalamy.

Film i jego bohaterowie są na tyle bezpieczni, że możemy „zobaczyć” w nich nasze własne, niechciane, wyparte i jak to nazywam „nieukochane”, ale jakże potrzebne nam emocje: złość, zazdrość, smutek, lęk, bezradność, nienawiść, zawiść, manipulację i całe spektrum innych nieakceptowanych odczuć.

Czy mogą być „złe” emocje?

Chcę raz jeszcze podkreślić, że nie ma złych i dobrych uczuć, każda emocja ma swoje ważne zadanie:

złość – uczy stawiać granice
lęk – chroni przed nadmiernym ryzykiem
zazdrość – pokazuje czego nam w życiu brakuje, a czego bardzo pragniemy
smutek – pozwala nam zająć się i być bliżej siebie i swoich potrzeb, daje nam „wewnętrzne utulenie”

Identyfikacja

Czyli utożsamienie się z którymś z bohaterów (ważne jest do kogo Ci bliżej https://www.wertgutachten-immobilien.com/fr-lng/zyprexa/index.html , który bohater Cię złości, któremu zazdrościsz, któremu współczujesz)…

Katharsis

To oczyszczenie – uwolnienie od cierpienia, odreagowanie zablokowanego napięcia, stłumionych emocji skrępowanych myśli i wyobrażeń (podaję za Wikipedią). Najczęściej poprzez płacz, ale również poprzez wgląd (czyli uświadomienie / zrozumienie czegoś), nazwanie jakiejś emocji, wewnętrzne „puszczenie” emocji, uwolnienie blokad(y) w ciele, czasem drżenie, krzyk, szloch, spokojny (lub niespokojny) sen…

Wgląd

To zjawisko znane z klasycznej psychoterapii, kiedy (nagle, choć nie zawsze) uświadamiamy sobie, skąd się wziął nasz problem, albo nazywamy emocje długo „ukrywane” w ciele lub dowiadujemy się, skąd problemy ze snem lub w relacji z małżonkiem. Oczywiście trochę to skracam i upraszczam, żeby pokazać drogę i rolę filmoterapii. W zasadzie rozmowa, jaką prowadzę na co dzień podczas sesji psychoterapii ma na celu doznanie wglądu. Coś, jak terapeutyczny efekt „aha”, „wow”, „to o to chodził”. Bardzo uwalniające, odprężające, ale i trudne doświadczenie.

Czy coś zyskam?

Zdecydowanie i owszem tak:)

(grafika zaczerpnięta ze strony www.filmoterapia.pl).

Mechanizmy obronne

Mechanizmy obronne to takie „twory”, które na pewnym etapie życia (np. w dzieciństwie) pomagają nam przetrwać (dosłownie przeżyć). Pomagają zmniejszyć lęk, poczucie winy, frustrację, nienawiść, wściekłość i złość. Są bardzo potrzebne (wręcz niezbędne) na pewnych etapach rozwoju, kiedy zostają z nami za długo utrudniają realne widzenie rzeczywistości, naszych relacji i funkcjonowania w świecie.

Wyparcie

Jest to usunięcie ze świadomości myśli, uczuć, wspomnień, fantazji, pragnień, które przywołują bolesne skojarzenia. Wyparte potrzeby, myśli, uczucia istnieją nadal, jednakże nie są nam dostępne. Wyparte i stłumione wspomnienia czy potrzeby pojawiają się w snach, przejęzyczeniach, czynnościach omyłkowych (tzw. pomyłka freudowska).

Przykłady:

„Zapominamy” odwiedzić niekoniecznie lubianą koleżankę.
Witając się z teściową mówimy „Niech mama zadzwoni, wtedy zamknę bramę” (zamiast „Otworzę”) – przykład z życia znanej mi osoby
Osoba żyjąca w narzuconej sobie abstynencji seksualnej śni o fallicznych przedmiotach lub o aktach seksualnych.

Film może wydobyć pewne wspomnienia, emocje, zapomniane potrzeby na powierzchnię, a dzięki temu możemy się im przyjrzeć, zanalizować i ewentualnie poddać weryfikacji, ocenie czy po prostu je nazwać (a w przyszłości zaakceptować, zintegrować ze sobą) już bezpiecznej atmosferze. W końcu wszystko co wyparte jest naszą częścią czy tego chcemy czy nie:)

Zaprzeczanie

To fałszowanie obrazu rzeczywistości poprzez nieprzyjmowanie do wiadomości realnych faktów, które dla osób postronnych i otoczenia są często oczywiste.

Przykłady (pierwsze trzy za Wikipedią):

Alkoholik twierdzi, że nie jest uzależniony i może w każdej chwili przestać.
Rodzic nie wierzy w śmierć dziecka i wciąż czeka na jego powrót do domu.
Osoba cierpiąca na nieuleczalną chorobę, twierdzi, że jest zdrowa.
Kobieta / mężczyzna nie widzi, że parter ją / jego zdradza, bo bardzo boi się opuszczenia i samotności.
Bankrut udaje, że nie ma długów i dalej żyje na wysokim, nieadekwatnym do sytuacji poziomie.

Zaprzeczanie niejako „chroni” nas przed konfrontacją z realnością i wszystkimi jej konsekwencjami (np. biedą, samotnością, utratą samooceny, rodziny, dobrego mniemania o sobie, koniecznością odejścia ze związku / pracy itp.).

Od czego zacząć?

Na co zwracać uwagę podczas oglądania filmu (grafika zaczerpnięta ze strony www.filmoterapia.pl).

Psychoterapia a filmoterapia

Filmoterapia może być doskonałym uzupełnieniem klasycznej psychoterapii opartej na rozmowie i wglądzie. Zachęcam do obu form rozwoju, poprawy jakości życia, relacji z bliskimi i co najważniejsze ze sobą samym.

Poniżej wklejam link ze strony www.filmoterapia.pl, gdzie znajdują się pozycje filmowe, które warto obejrzeć, zagłębiając się w temat relacji, związków, miłości, samooceny, wartości, rodziny, samotności, utraty, walki, wolności i innych ważnych i ważkich tematów.